"Grozi zawaleniem-nie wchodzić!"

    Mamy środek zimy.

    Trochę się spóźniła tego roku, bo święta Bożego Narodzenia i Nowy rok nie nastały w białej otulinie i można było naiwnie myśleć, że może będzie już tak dalej, aż do wiosny, ale nie.

Styczeń przypomniał nam, że mamy zimę i posypało śniegiem, który utrwalił mróz.

-To dobrze, mówią ci, którzy uszykowali zimowy sprzęt i zamierzają poszaleć na białych stokach.

-Cieszą się dzieciaki, które wśród prezentów pod choinkami odnalazły sanki im łyżwy, a nadchodzące ferie będą znakomitym czasem, by je sprawdzić na ośnieżonych pagórkach i przyszkolnych lodowiskach.

-Z nadzieją przyglądają się śnieżnej pierzynie rolnicy, bo zasiali oziminy i bali się, że bez puchowej osłony, pomarzną delikatne roślinki.

-Mniej optymistycznie atak zimy odbieramy my, mieszkańcy wiejskiego osiedla, bo z niepokojem oczekujemy wiosennych roztopów, bo one kiedyś przyjdą i wtedy droga wokół naszych domów, kolejny raz zamieni się w tor przeszkód.

    I nie chodzi o to, że mieszkamy w zapomnianej dziurze, z której do cywilizacji prowadzą polne dukty, nic z tych rzeczy. Od lat mamy zrobioną drogę, która prowadzi wprost do głównej trasy łączącej nas z wielkim miastem, ale?

    No właśnie, od samego początku, gdy zbudowano tę nitkę łączącą nas z cywilizacją, pewnie w ramach oszczędności, ograniczono się do użycia materiałów niskiej jakości i skutkiem tego, każdej wiosny nasz drogowy kontakt wymaga ponownej naprawy.

Wiosna każdego roku funduje nam nowe, coraz to większe dziury i chcąc, nie chcąc jesteśmy zmuszeni do korzystania z objazdów, by do końca nie zniszczyć samochodów.

    Ludzie odpowiedzialni za przejezdność naszego osiedlowego szlaku, żyją w błogim zadowoleniu i w sprawozdaniach z dbałości o powierzone im zadanie, pewnie raportują, że stan nawierzchni nie uległ znaczącemu pogorszeniu i kilka taczek wylanego asfaltu załatwi sprawę na kolejny rok.

-„A że coraz więcej ludzi szuka objazdów, by dojechać do celu, to ich wybór i nie będziemy sobie zaprzątać tym głowy”-odpowiedzą na stawiane wątpliwości.

    Na okładce „Zatroskanej koloratki” umieściłem widok kościelnego muru. Jest tam zawieszony krzyż, by każdy mógł nawet z daleka rozpoznać wyjątkowość budowli. Na ścianie z czerwonych cegieł pojawiło się coś jeszcze, wielkie pęknięcie, które powinno zaniepokoić tych, którzy z racji pełnionych funkcji (kościelna hierarchia) ponoszą odpowiedzialność za kondycję tej budowli.

    Kościół jest budowlą i drogą, którą zmierzamy ku przeznaczeniu wytyczonym nam przez Chrystusa, ukazującego cel, jakim jest wieczność w domu Ojca.

    Na wiosnę w drodze z mojego osiedla pojawią się kolejne dziury, które zimą zniszczyła zamarzająca woda i pewnie coraz więcej moich sąsiadów podejmie decyzję o porzuceniu najkrótszego dojazdu do celu.

    A ja zastanawiam się, jak długo jeszcze Kościół coraz większe szczeliny tej niszczejącej budowli będzie łatał lepką mazią (tak tylko do zatuszowania nieprzyjemnego widoku)

    Przykrym jest to, że zamiast działania, słyszymy tylko słowa, słowa....

Ograniczę się tylko do jednego przykładu, choć można by stworzyć „litanię” zaniedbań działań naprawczych pęknięć kościelnej budowli.

    Papież Franciszek w czasie pielgrzymki do Ameryki Łacińskiej przepraszał za grzechy pedofilii wśród duchownych i nawet zapłakał nad losem skrzywdzonych (myślę, że szczerze), zapewniając jednocześnie, że od teraz już będzie zero tolerancji dla takiej patologii.

    To były tylko słowa, może i szczytne w deklaracjach, ale jednak tylko słowa.

Pękające mury w kościelnej budowli nie naprawi się taczką zaprawy piasku i wapna. Do tego potrzeba gruntownego remontu, by ludzie, którzy przecież też widzą te zniszczenia, nie byli zmuszeni do wyboru innej drogi .( a przecież już tak robią, o czym świadczą Kościelne statystyki.)

    Na niektórych, zaniedbanych i zniszczonych zębem czasu budynkach, dla przestrogi umieszcza się tabliczkę: „Grozi zawaleniem, nie wchodzić!”

Kryspin